کودکان و بزرگسالان مبتلا به ناهنجاری های گوش نسبت به افرادی که گوش های معمولی دارند، پریشانی روانی، اضطراب، خودآگاهی، مشکلات رفتاری و اجتناب اجتماعی بیشتری را تجربه می کنند.
بدشکلی های گوش را معمولاً می توان با آتل سیمی گوش نوزاد در دوره نوزادی اصلاح کرد. از زمان اولین انتشار از ژاپن در دهه 1980 ، نشان داده شده است که اصلاح دائمی را می توان با فشار دادن گوش به موقعیت مورد نظر برای چند هفته با استفاده از آتل گوش انجام داد.
آتل گوش وسیله ای مکانیکی است که برای نگه داشتن پینا در موقعیتی برای اصلاح غیر جراحی ناهنجاری های مختلف گوش استفاده می شود. مواد مختلف نرم، الاستیک و قابل قالب‌گیری در ترکیب با نوار جراحی به‌عنوان آتل‌های گوش طی چند هفته تا چند ماه استفاده شده‌اند.
در سال 2010، آتل گوش توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده به عنوان یک وسیله پزشکی کلاس I تایید شد. نمونه‌های دیگر از دستگاه‌های کلاس I شامل باندهای الاستیک، دستکش‌های معاینه و ابزارهای جراحی دستی است . در کره، چند آتل تجاری مختلف گوش موجود است.
در حالی که درمان آتل گوش برای اصلاح ناهنجاری های گوش در نوزادان مورد استفاده قرار می گیرد، بنابراین از جراحی با عوارض احتمالی آن اجتناب می شود، اما عمدتاً به دلیل عدم شناخت توسط متخصصان بهداشت و جمعیت عمومی، کاربرد گسترده ای به دست نیاورده است.
مطالعات کمی در مورد درمان آتل گوش در کره گزارش شده است. این مقاله تجربیات ما در مورد درمان آتل گوش برای نوزادان مبتلا به ناهنجاری های گوش را از دیدگاه پزشکان توانبخشی کودکان ارائه می دهد.
این یک مطالعه گذشته نگر بود که در یک مرکز پزشکی ثالث انجام شد. این تحقیق توسط هیئت بررسی نهادی تایید شد. نوزادان از کسانی که از دسامبر 2014 تا فوریه 2016 به بخش طب فیزیکی و توانبخشی مراجعه کرده بودند از نظر ناهنجاری های گوش که توسط مراقبین شناسایی شده بود، غربالگری شدند.
معیارهای ورود به مطالعه، نوزادان با ناهنجاری های گوش 3 ماهه یا کمتر بودند. معیارهای خروج از مطالعه به شرح زیر بود: نوزادان بزرگتر از 3 ماه در زمان شروع آتل گوش.
مشکلات پوستی اطراف گوش که نیاز به درمان دارند. ناهنجاری‌های گوش که با فقدان جزئی پوست یا غضروف مشخص می‌شود که منجر به منقبض شدن یا توسعه‌نافتن ناقص پینا می‌شود و نیاز به اصلاح جراحی دارد.
سابقه واکنش آلرژیک به یک نوار چسب. مشخصات دموگرافیک نشان داده شده در جدول 1 با بررسی پرونده پزشکی جمع آوری شد. افراد مبتلا به CMT شناسایی شدند. CMT زمانی تشخیص داده شد که دو شرط زیر برآورده شد: سفتی یا ضخیم شدن قابل توجه عضله استرنوکلیدوماستوئید یک طرفه با کج شدن سر همان طرف و یا چرخش چانه به سمت طرف مقابل.
ضخامت عضله استرنوکلیدوماستوئید طرف درگیر بیش از 2 میلی متر بیشتر از عضله استرنوکلئیدوماستوئید طرف مقابل، همراه با افزایش اکوژنیسیته در سونوگرافی.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.